Fatma Memnun’un Sıkıntı Göç Kıssası

Bulgaristan’ın 1984-1989 yıllarında uyguladığı asimilasyon siyasetine karşı çıkan Bulgaristan Türkleri, uğradıkları baskı ve zulmü ortadan geçen yıllara karşın unutamıyor.

Bulgaristan’da 1975 yılında Cevat Memnun ile evlenen Fatma Keyifli, iki kız çocuğu dünyaya getirdi.

Eşini 1982 yılında trafik kazasında kaybeden Memnun, çocuklarına hem annelik hem babalık yaptı, tıpkı vakitte Bulgaristan hükümetinin Türklere yönelik baskı siyasetlerine karşı direnmeye çalıştı.

Asimilasyon sürecinde büyük zorluklarla karşılaşan Memnun, iki kızını otobüs bagajında yer alan bir alet sandığına saklayarak Türkiye’ye gönderdi.

Kızlarından bir hafta sonra kendisi de anavatana gelen Memnun, bugün Kırklareli’nde çocukları ve torunlarıyla huzurlu bir hayat sürdürüyor.

“Mecburen ismimi değiştirdim”

68 yaşındaki Fatma Keyifli, AA muhabirine, 1984-1989 yıllarında ağır baskılara maruz kaldıklarını söyledi.

Asker ve polislerin köpeklerle meskenlerine baskın düzenlediğini anlatan Keyifli, “Bir gün işe gittiğimde iki asker, iki polis geldi. ‘Adını değiştireceksin’ dediler. Önüme kalın bir kitap attılar. ‘Buradan isim seçeceksin’ dediler. ‘Seçmem, istemem.’ dedim. ‘İstemezsen işten çık.’ dediler. İki çocuğum vardı, mecbur kaldım, değiştirdim.” tabirlerini kullandı.

Mutlu, Bulgar makamlarının Türkiye’ye gitmemeleri için kendilerine doküman imzalatmak istediğini fakat bunu kabul etmediklerini lisana getirdi.

“Türkiye’ye gelmek için çok uğraştı”

Zorunlu göç sırasında Türkiye’ye gelmeye çalıştığını fakat başarılı olamadığını belirten Keyifli, süreci şöyle anlattı:

“1989 yılında mecburî göç oldu. Eşyalarımı hazırladım, çıkış aldım lakin çıkıp gelemedim. 1989’dan 1994’e kadar uğraştım. En sonunda 1994’te vize aldım, ‘Geziye gidiyorum.’ diye. Konutumu sattım, parasını çocuklarıma verdim. Çocuklarımı gizli geçirdim. Çocuklarımı sakladığım yeri bir görseniz… Otobüsçülerin çekiç koyduğu alet sandığına yerleştirdik. İki çocuğum oradan geçti. Dayıları Edirne’de karşıladı. Sonra ben geçtim. Bir çantayla geldim. Bugünlere şükür.”

“Hep endişeyle yaşadık”

O yıllarda daima kaygıyla yaşadıklarını, o endişenin hafızasından silinmediğini tabir eden Memnun, kelamlarını şöyle sürdürdü:

“O yıllar bana sorulduğunda beynimden kan fışkırıyor. Çok sıkıntı çektim. Çocuklarımı alıp bir yere çıkamadım. Onları hiç konuşturmadım. ‘Bir Türkçe söz konuşacaklar.’ diye aklımı kaybediyordum zira bir söze ceza kesiyorlardı. Çocuklarımızı çok sıktık. O günler gözümün önüne geldiğinde beynim dönüyor. Daima endişeyle yaşadık.”

Mezardaki dedesinin ismi değiştirildi

Baskıya maruz kaldıklarını kaydeden Keyifli, mezardaki dedesinin Türkçe isminin Bulgarca olarak değiştirildiğini anlattı.

Çok çileli ve hüzünlü günler yaşadıklarını belirten Memnun, “Köye gittim, babam ağlıyordu. ‘Niye ağlıyorsun baba?’ dedim. ‘Ölmüş dedenin bile ismini değiştirdim bugün’ dedi. ‘Adımı değiştirdiler, onun da ismini değiştirdiler.’ dedi. Mezarda bile rahat bırakmadılar. O günleri hatırlamak bana çok güç geliyor. Bu yüzden konutumu, yerimi sattım. Her şeyimi bırakıp bu anavatana adım attım. Çocuklarımı kurtardım. Buna şükrediyorum.” diye konuştu.

“Türkiye’de yine doğdum”

Babasının da Türkçe konuştuğu için tekraren para cezasına çarptırıldığını belirten Memnun, tüm zorluklara karşın hayata tutunmaya çalıştıklarını söyledi.

Bulgaristan’dan geriye yalnızca annesi, babası ve kendisinin bulunduğu bir fotoğraf kaldığını söz eden Keyifli, “Anlatılacak üzere değil. Onu yaşamayan bilmez. Rabbim kimseye yaşatmasın.” dedi.

Türkiye’ye birinci adımını attığında büyük bir gurur yaşadığını vurgulayan Keyifli, anavatanda kendini yine doğmuş üzere hissettiğini lisana getirdi.

About The Author